زهر جفا نیلی نموده پیکر من
یعنی رسیده لحظه‌ها‌ی آخر من
در بین حجره بر خودم می‌پیچم از درد
این چه بلایی بود آمد بر سر من
چشمم نمی‌بیند، زمین خوردم دوباره
این ضعف بسیارم شده درد سر من
درد کمر آخر امانم را بریده
تازه شبیه تو شدم‌‌‌ای مادر من
از روضه‌ها‌ی «تازیانه»، «میخ»، «سیلی»
آتش زبانه می‌کشد از باور من
با هر نفس خون جگر می‌ریزد از لب
آلاله می‌بارد کنار بستر من
شکر خدا این جا نبوده تا ببیند
این صحنه جان کندنم را خواهر من
تصویری از گودال و تلّ زینبیه
افتاده بین قاب چشمان تر من
محمد فردوسی